Marius van Bokhoven

mijn vader werkte op het postkantoor van munchen. hij bracht postpaketten naar het treinstation ivm het feit dat er in de laatste maanden van de oorlog het hele telefoon verkeer elke dag wel kapot gebombardeerd werd door de geallieerden. hij zorgde ervoor dat i nooit precies op tijd was en zodoende de post en berichten vertraging opliepen. Dat begon op te vallen, dus probeerde hij 1 keer op tijd te zijn. Hectische tijden in munchen dat voortdurend werd gebombardeerd. hij holde het perron op en laat nou juist in deze trein enkele nazikopstukken zitten, hij werd toen aangezien voor terrorist en door ss'ers tegen de grond gegooid, kwam op het politiebureau, kon daar niet de cel in, wat een zekere dood zou hebben betekent en zodoende naar dachau gestuurd "schutzhaft". Overleefd heeft i doordat i geluk had. dit alles heeft i mij verteld in een nacht toen ik goed dronken thuiskwamen ik durfde toen pas te vragen hoe het kwam dat i daar heeft vastgezeten. in mijn familie werd nooit gesproken over de oorlog temeer daar mijn moeder een oorlogsinvalide was. hij heeft nog 2 keer met mij gesproken over zijn tijd daar, altijd wanneer ik weer eens een keer 's nachts dronken thuis kwam.